Ο Πάνος Μπίρμπας στo Death Disco

«Time has come, it’s time for us, our hearts will go on their way,

Hold on tight, I’ll stay by your side…» είναι κάποιοι από τους στίχους που έχουν καρφωθεί στο μυαλό μου και πολύ συχνά σιγοτραγουδάω. Αναμενόμενο, αφού έχω ακούσει πάρα πολλές φορές το «Tears like raindrops», όπως και τα υπόλοιπα τραγούδια του «Finchley Road», του δεύτερου προσωπικού album του ερμηνευτή και τραγουδοποιού Πάνου Μπίρμπα, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο από τη Violins Productions. Αυτό το album και η φωνή του Πάνου είναι οι λόγοι που έχω πάει και στα τρία live του την καλλιτεχνική σεζόν που διανύουμε.

Το Death Disco και την Παρασκευή 2 Μαρτίου επέλεξε ο Πάνος Μπίρμπας για το τρίτο -μετά την κυκλοφορία του album «Finchley Road»- live του. Παράτολμος; Μάλλον ναι, με Γιάννη Αγγελάκα και Νίκο Βελιώτη στο Τριανόν, Last Drive και άλλες σημαντικές μπάντες στο Κύτταρο και με το ντέρμπι της Euroleague ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό να είναι κάποιες από τις επιλογές για το ίδιο βράδυ. Ο κόσμος, όμως, που αγαπάει τη μουσική του δήλωσε «παρών».

Τη συναυλία άνοιξαν η Δανάη Κασίμη και ο Strange C, κατά κόσμον Απόστολος Λαγαρίας, μέλη της post punk μπάντας Toxic Rabbits. Η τετραμελής μπάντα, που θίγει με τα τραγούδια της πολιτικά και κοινωνικά θέματα (οι στίχοι είναι της Δανάης), δείχνει ότι έχει πολλά να προσφέρει στην εγχώρια μουσική σκηνή. Αν και ήθελα πάρα πολύ να τους ακούσω ζωντανά, λόγω δουλειάς δεν τα κατάφερα.

Έφτασα στο Death Disco όταν ο Πάνος Μπίρμπας ερμήνευε το πρώτο τραγούδι του album και της συναυλίας, το «The Boat», που μιλάει για το ταξίδι των προσφύγων. Αν και επί σκηνής προτιμάει να μη σχολιάζει τα τραγούδια του, μετά το «The Boat» είπε: «Το έγραψα πριν από πολλά χρόνια. Δυστυχώς, είναι ακόμα επίκαιρο». Στη συνέχεια ερμήνευσε τα υπόλοιπα τραγούδια του «Finchley Road» ακουλουθώντας κι αυτή τη φορά τη σειρά που έχει επιλέξει για το album.

Ο ήχος του «Finchley Road», όπως και των τραγουδιών «She‘s long gone», «Hair shadowed of gold» και «Dead bones», που ακούσαμε αργότερα και περιλαμβάνονται στο πρώτο προσωπικό album του, το «Mournful», φανέρωσε με έμμεσο τρόπο κάποιους από τους καλλιτέχνες που τον έχουν επηρεάσει. O Nick Cave, o Leonard Cohen και ο David Bowie είναι οι κυριότεροι εξ αυτών. Ωστόσο, ο Πάνος αναφέρθηκε με άμεσο τρόπο μόνο στους δύο τελευταίους παρουσιάζοντας διασκευασμένα τα τραγούδια, «Famous blue raincoat» του Leonard Cohen και «Let‘s dance» του David Bowie. Η συναυλία έκλεισε με τη διασκευή του «The ocean» του Richard Hawley.

Επιλέγω τη λέξη συναυλία, διότι ο χώρος, ο ήχος και ο τρόπος που προσέγγισαν τα τραγούδια τόσο ο Πάνος όσο και οι μουσικοί του, Φώτης Παπαθεοδώρου (κιθάρες), Δημήτρης Κλωνής (τύμπανα), Μάνος Αναγνωστόπουλος (μπάσο), Γιάννης Μαρίνης (πλήκτρα) και Διαμαντής Καλαφατιάδης (πλήκτρα), είχαν ως αποτέλεσμα να βιώσουμε μία συναυλιακή εμπειρία. Σ’ αυτό συνέβαλε φυσικά και η Τζένη Καπάδαη με την υπέροχη φωνή της, που ήταν στο πλευρό του για ακόμα μία φορά. Η χημεία τους επί σκηνής είναι αδιαμφισβήτητη.

Λίγες ημέρες μετά τη συναυλία ο Πάνος μού αποκάλυψε ότι σχεδιάζει live εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη και στην Αγγλία. Και ποιος ξέρει; Ίσως στο Λονδίνο να συναντήσει ξανά τον «σαμάνο» του τραγουδιού «Finchley Road», χάρη στον οποίο έχουμε αυτό το τραγούδι και το ομώνυμο album. Άραγε ο «σαμάνος» μας νιώθει ακόμα ότι… «there’s no way down on Finchley Road»;

Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής